Dit boek stond al een tijdje in mijn boekenkast te wachten op mij, maar door de vrij grote omvang stelde ik het steeds uit. De maand maart stond voor mij volledig in het teken van Het Laatste Rijk, het eerste deel van de trilogie over de geheimzinnige Nevelmensen. Ja dat hoor je goed, ik heb er een hele maand over gedaan om deze klopper te lezen.
Achterkant van het boek
Al duizend jaar worden de skaa onderdrukt door de Opperheer, de onaantastbare Splinter der Oneindigheid, die met ijzeren vuist en absolute macht regeert. Maar als alle hoop verdwenen is, als de mens niet eens meer weet wat hoop is, ontdekt de skaa-halfbloed Kelsier in de helse gevangenis van de Opperheer dat hij beschikt over de mysterieuze gave van de Ertsmagiërs: het vermogen om krachten aan metaal te onttrekken, dat hij kan inzetten om de Opperheer ten val te brengen. op dat moment is de kiem gelegd voor een titanenconflict, een machtsstrijd van immense omvang die vele levens zal eisen.
Maar Kelsier is vastbesloten, en hij staat niet alleen in zijn streven de Opperheer van de troon te stoten. Onder de Ertsmagiërs vindt hij gedreven bondgenoten. En dat niet alleen: zijn levenspad kruist dat van een jonge vrouw, Vin, een wees en net als hijzelf een skaa-halfbloed. In haar ziet Kelsier iets wat niemand anders nog heeft gezien …
Hoewel fantasy normaal niet echt mijn ding is, kon dit boek mij wel bekoren. Het leunde nog voldoende bij de realiteit aan om mijn geloof in het verhaal niet te verliezen. Ik moet toegeven dat ik er in het begin maar moeilijk in het verhaal kon geraken. Dit kwam volgens mij voornamelijk omdat deze wereld zo duister en oneerlijk is. Het is absoluut geen feelgood-boek dat je eventjes in een wip leest.
juffrouwboek 